Οι άνθρωποι περνούν στη ζωή μας μέσα από τα παιχνίδια των πιθανοτήτων. Χάρη σε ένα τέτοιο παιχνίδι είχα την καλή τύχη να γνωρίσω τον Δημήτρη Κακαβελάκη πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες. Πέθανε ακριβώς την ίδια ημέρα και τον ίδιο μήνα που πέθανε και ο πατέρας μου. Οι πιθανότητες έχουν τις δικές τους ιδιοτροπίες.
Ο Δημήτρης ήταν άνθρωπος με αγάπη και περιέργεια για τον κόσμο. Διάβαζε, έγραφε και διαρκώς ανησυχούσε για τον άνθρωπο. Τα βασικά εργαλεία του, η δημοσιογραφία, η λογοτεχνία, η διανόηση. Η ποίηση ήταν ένας από τους τρόπους έκφρασής του. Η δική του ποίηση ανήκε στην κατηγορία που ονομάζουμε αβάν-γκαρντ. Οι στίχοι του, υποδείγματα απόσταξης της γλώσσας. Ελάχιστοι παγκοσμίως γράφουν με τη δική του συμπύκνωση και βαθύτητα. Έγραφε, όχι λόγω της συνήθους ματαιοδοξίας του καλλιτέχνη να κρατηθεί σε κάποια ομιχλώδη αιωνιότητα, αλλά λόγω της έμφυτης, σχεδόν εφηβικής, παρόρμησης που είχε να καταλάβει τον άνθρωπο και την κοινωνία σε βάθος.
Συλλογιζόταν και έγραφε ακόμη και όταν η εύθραυστη υγεία του δεν συνηγορούσε με τις δραστηριότητές του. Κάναμε μαζί μακρές συζητήσεις και πάντα, στο τέλος τους, αισθανόμουν ότι γινόμουν πλουσιότερος. Καταλήξαμε φίλοι και σε πολλά πράγματα ομοϊδεάτες.
Η ζωή τού καθενός μας είναι μοναδική και σε εμάς εναπόκειται αν θα τιμήσουμε ή θα σπαταλήσουμε αυτή τη μοναδικότητα. Ο Δημήτρηςς δεν σπατάλησε τίποτα. Τίμησε τη ζωή με πληρότητα προσφέροντας μέρος αυτής της πληρότητας και σε πολλούς από εμάς. Τελευταία επικοινωνούσαμε μόνο τηλεφωνικά. Είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασής του την οποία αντιμετώπιζε με γενναιότητα, νηφαλιότητα και επικούρεια αταραξία.
Λέγονται πολλά σε τέτοιες περιστάσεις, τα περισσότερα εκ των οποίων τα παίρνει ο άνεμος. Εκείνα όμως που μένουν είναι τα έργα που οριοθετούν την πορεία μας στη ζωή. Και τα έργα του Δημήτρη μέσα από τα γραπτά του, τη συμπεριφορά του στον συνάνθρωπο, και τον τρόπο που έζησε θα μένουν στη μνήμη όσων τον γνωρίσαμε. Είναι έργα που έδωσαν ακόμη μια μικρή ώθηση στη συνεχή προσπάθεια της διατήρησης της ελπίδας για τον άνθρωπο. Για έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο ανεκτικό, λιγότερο μάταιο. Σε τι καλύτερο να ελπίσει κανείς σε ένα ψυχρό και αχανές σύμπαν όταν η αναπόφευκτη απώλεια δείχνει τη σκληρή όψη της τύχης;